Dagboek: Leun op mij

Lieve Holly,

Al weken gaat de zin “leun op mij” van het liedje van Ruth Jacott door mijn hoofd.

Deze zin sluit naadloos aan waar ik op het moment doorheen ga. Nu ik zelf steeds meer vrouwen mag helpen mis ik eigenlijk al een tijd iemand waar ik even op kan leunen.

Het gevoel dat het altijd IK is, IK die door de pijn heen moet, IK die weet als ze verandering wil zelf in actie moet komen, IK die zijn geduld bewaard, IK die contact zoekt, IK die nee zegt, IK die huilt & lacht, Ik die de liefdevolle verbinding maakt en zo is het altijd maar die IK.

Maar wat nou als die IK even niet die IK wil zijn, dat die IK weet dat ze even kan leunen, kan klagen, kan vertrouwen, kan praten, kan huilen & kan lachen zonder dat er een oordeel is, zonder dat er een oplossing klaar staat maar gewoon simpel weg even kan leunen.

Maar durf ik dat wel, durf ik te leunen, durf ik te vertrouwen want het is altijd IK?
Kan ik leunen op mezelf en durf vanuit daar te leunen op een ander?

Ik heb er nog even geen antwoord op maar bewustwording is de eerste stap zeg ik altijd.

Muziek kan mij er dan altijd zo mooi erdoorheen dragen zoals dus het liedje ‘leun op mij’:

“Als het lijkt alsof niemand naar je kijkt
Als je denkt dat iedereen je soms ontwijkt
Leun op mij
Als de kleuren die je draagt niet van jou zijn
Als de dingen om je heen weer veel te grauw zijn
Leun op mij

Kom maar hier en leun op mij
Kijk niet terug maar kijk naar mij
Al het wachten is voorbij
Leun op mij, Leun op mij

Als het lijkt alsof niemand om je geeft
Als je niet meer weet waarom je eigenlijk leeft
Leun op mij”

Het is niet dat er niemand om mij heen is maar echt vol in vertrouwen op leunen dat mis ik en ook daarin weet IK dat IK dat kan veranderen, dat als IK dat wil, IK in actie moet komen.

Voor de duidelijkheid, mijn naaste familie en vriendinnen en zeker mijn partner zijn de beste supporters. Ze staan altijd voor mij klaar en moedigen mij aan om mezelf te ontwikkelen en die stappen te zetten die nodig zijn om verder te komen.

Ik hou met heel mijn hart van ze en diep van binnen weet ik ook dat als ik vraag om te leunen dat dit kan.

Maar het is op het moment niet zo gemakkelijk, er zit meer bij mij.

Gelukkig heb ik een hele fijne vrouwen/moeder Summer Connects groep waar ik een aantal oefeningen van gekregen heb om te leren leunen.

Dankbaar dat IK mag leren en dat IK die stappen mag zetten, dankbaar voor wat IK allemaal bereikt heeft en nu mag IK weer een stap verder zetten.

Kan jij op jezelf leunen? En heb jij iemand waar jij op kan leunen?

IK weet en jij weet het hopelijk ook, we hoeven het niet alleen te doen. We mogen om hulp vragen en de ander heeft altijd een keuze om ja of nee te zeggen.

Alleen zijn we sterk, samen zijn we sterker!

Er zijn altijd wel mentors, coaches, teachers of andere mensen te vinden die het stuk waar jij nu in zit al doorlopen hebben, zij zijn al door die pijn heen gegaan en zijn er hoogstwaarschijnlijk ook nog sterker uitgekomen. Ga opzoek naar die mensen zodat je van ze kan leren.

Het brengt je sneller verder dan dat je het alleen gaat uitvogelen. Je hoeft ook hier niet het wiel opnieuw uit te vinden wanneer het er al is.

Ik geloof erin dat je het diep van binnen allemaal wel weet maar soms heb je gewoon even wat hulp nodig om het naar boven te halen. Je hebt dan niet gefaald, het betekend simpel weg dat je er niet alleen voor staat!