I see you my child

Ik stap onder de douche en het water spoelt alle negativiteit van deze dag weg. Mijn hormonen namen het vandaag over van mij of eigenlijk ik liet ze toe en ik was echt een heks met een f*cking slecht humeur.

Mijn kinderen waren helaas de dupe want die waren precies vandaag allebei thuis. Dat heeft zo moeten zijn want zij zijn mijn spiegels en door hun word ik mij bewust van mijn gedrag, van mijn gedachten, van mijn gevoelens. Ja, van mij want het heeft absoluut niks met hun te maken, dit is van mij en dit mag ik voor mezelf en tegelijk ook voor hun, zelf gaan oplossen.

Neemt niet weg dat ze vandaag echt het bloed onder mijn nagels haalde of het voelde gewoon zo omdat mijn geduld met de Noorder zon vertrokken was. Ondanks dat ik overdag al een paar keer sorry had gezegd voelde ik onder de douche dat ik mezelf kwetsbaar mocht gaan opstellen en nog even met Lukas mocht gaan praten (ik had met Lieke al op haar niveau “gepraat”).

Hij gaf zelf heel mooi aan dat hij het niet zo leuk vond maar dat hij het ook probeerde te begrijpen. Ik gaf aan dat ik deze dagen wat meer behoefte heb aan zelf liefde en tijd voor mezelf en dat dit niet aan hem is maar of hij mij er misschien wel mee zo kunnen helpen. Ook gaf ik aan dat hij echt moest weten dat dit niet aan hem ligt en niet van hem is. Het is mijn troebel, het is van mij. Daar leek hij zich bewust van en daarna ging hij over tot de orde van de dag want hij wilde weten wanneer we weer naar de tandarts gaan.

Mooi om te zien en te voelen dat het hier mee klaar is, het is goed zo. Morgen weer een nieuwe dag om ons beste beentje voor te zetten. Communicatie blijft het allerbelangrijkste en zeker in de energie waarin Lukas en ik verbinding met elkaar maken.

Ik ben mij ook enorm bewust in welke energie hij geboren is en dat dit precies zijn gave is om mij te spiegelen, mij te laten in zien wat ik mag gaan aankijken en wat mij troebel is. Ondanks dat ik mij hier bewust van ben huilt mijn moederhart om hem.

Ik zou zo graag voor hem willen, dat andere zien wat ik zie. Dat andere gaan zien dat hij ze juist in hun kracht zet, juist door die spiegel voor te houden. Dat andere zien wanneer hij boos, druk of het bloed onder hun nagels vandaan haalt, hij hun juist een spiegel voorhoudt zodat ze met hun troebel aan de slag kunnen gaan. Ja, ik weet het ieder zijn eigen pad en tijd maar toch.

Ik wens hem dan ook dat zijn emoties er mogen zijn. Dat wanneer hij boos is omdat het even niet gaat zoals hij het in zijn hoofd had gezien, dat de ander ziet dat die boosheid niks persoonlijks is maar dat hij gewoon even boos, teleurgesteld, verdrietig enz. is en dat het er mag zijn, dat het oké is! Dat als hij iemand even stom vind, dat het gewoon EVEN zo is en meer niet. Soms zijn dingen of mensen gewoon even stom en dat mag. Vinden we vast allemaal wel is van iemand. Laten we er niet in blijven hangen doen kinderen ook niet, morgen of 5 minuten laten ben je weer de beste van de wereld.
We hoeven niet met die emoties mee te gaan. Wat we wel kunnen doen is er zijn, gewoon te zijn, veiligheid en liefdevol verbinden.

Ik zie bij Lukas heel duidelijk het het lemniscaat waar hij in leeft, hij gaat op en af, omhoog en omlaag, van boven naar beneden en door en door en door. Steeds weer dat lemniscaat rond ofwel met één voet op het gaspedaal en met de andere voet op de rem.

Ik gun hem zo het rustpunt in het midden van het lemniscaat. Ik merk op dat hoe meer ik op hem focus en hem wil helpen hoe verder hij van mij vandaan gaat. Wanneer ik meer op mezelf focus en hem zijn ding laat doen hoe meer hij naar mij toe komt, dan ben ik zijn anker, zijn veilige haven, zijn rustpunt en dan krijg ik knuffels en kusjes, kruipt hij tegen mij aan en praat hij met mij.

Ik besef mij gelukkig steeds meer dat hij geboren is met ontzettend veel kracht en doorzettingsvermogen. Hij zal dan ook niet snel die moeilijkheden uit de weg gaan en met zijn kracht mensen blijven spiegelen hoe moeilijk het soms ook is voor hem, voor de ander en zeker ook voor mij. Ik hoop dan ook voor hem dat hij altijd een rustpunt zal vinden zodat hij die verbinding met zichzelf kan blijven maken en behouden.

Natuurlijk blijf ik hopen dat andere gaan zien wat ik zie bij hem en dat ze zien wat hij doet als hij druk, boos, schreeuwt of het bloed onder onze nagels haalt. Ik hoop voor mezelf dat ik hier nog bewuster in mag worden om hem echt te zien wanneer er een tornado door het huis raast. Voor vele zal die spiegel wellicht moeilijk blijven en ja, dat is moeilijk ook voor hem en zeer zeker ook voor mij!

Ik ben in elk geval dankbaar dat hij met deze gave en deze kracht geboren is bij mij en dankbaar dat o.a. ik hem hierin mag begeleiden en dankbaar dat hij mijn spiegel is ook wanneer het moeilijk is en ook wanneer de chaos zijn hoogtepunt bereikt.

Ik hou van hem, ik hou van mij <3

Wil jij meer weten over hoe ik het overleef in de chaos? Download dan hier mijn gratis e-book:
met 6 waardevolle tips om weer adem te kunnen halen in de chaos van het moederschap.