Emotie alarm!

Als je het moeilijk vind om jouw emoties te tonen of niet tegen emoties kan lees dan vooral verder, ja, verder want je mag dwars door die weerstand heen!

Wat is het toch met deze wereld dat we onze emoties niet mogen laten zien en dan heb ik het vooral over de emotie verdriet.

Stel je niet zo aan, zo hard viel je niet, word je hard van, huilen is voor watjes, tanden op elkaar morgen is het weer over en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Zou jij je gehoord voelen als je verdriet hebt en je dit zou horen? Ik in elk geval niet en mijn verdriet zal veel langer blijven hangen dan wanneer mijn gevoel erkend zou worden.

“Heej, ik zie dat je verdrietig bent, heb je behoefte aan een knuffel of aan… ?”

Klinkt al stukken fijner toch?

Laatst werd ik behoorlijk getriggerd omdat iemand zei “dan lopen de emoties te hoog op” en dit kwam waarschijnlijk omdat ik na jaren mijn emoties weg gestopt te hebben mezelf eindelijk er weer een stuk voor open durf te zetten.

Terwijl ik dit type word ik al emotioneel aan de opkomende gedachtes. Bijvoorbeeld wanneer er tegen mij gezegd werd “je gaat toch niet weer huilen hé?” of dat mensen maar naar mijn ouders of vrienden toe gingen zodat ze mij niet zouden zien huilen. Het heeft mij behoorlijk verdrietig gemaakt dat mijn emoties er niet mochten zijn en dat ik er dus niet mag zijn.

Inmiddels leer ik gelukkig dat ik er mag zijn in volle glorie met al mijn emoties en dat als iemand daar niet tegen kan dat ze dit bij zich mogen gaan zoeken. Dwars door die weerstand heen.

Emoties opkroppen komt hoe dan ook later op je bord terecht! Dit kan op een heleboel (vervelende) manieren en het kan een hele lang weg zijn om ze uiteindelijk weer te kunnen omarmen. Terwijl als je de emoties gelijk durft aan te kijken, het bij jezelf zoekt en er dwars doorheen gaat ben je er 9 van de 10 keer gelijk van verlost.

Daarbij wat leren we onze kinderen als we onze eigen emoties steeds verbergen? Denk je dat ze jouw emoties niet door hebben? Think again…

Ook je kinderen mogen zien dat het leven vol met verschillende emoties zit, dat die er mogen zijn, benoemd en omarmt mogen worden. Dat je ze ziet en hoort, dat ze veilig zijn en als ze behoefte hebben om getroost te worden dat ze weten dat dit altijd kan.

Ik heb mijn kinderen (en nog steeds) bij alles getroost, geknuffeld en benoemt welke emotie ik zag.

Voor de duidelijkheid ik wil hiermee geen schouderklopje of het gevoel creëren dat ik het beter weet want iedereen doet het vanuit zijn eigen goede hart en vanuit liefde. Ik wil alleen laten zien wat het effect bij ons is.

Mij kinderen weten dat ze getroost worden door mij wanneer ze daar behoefte aan hebben. Mijn kinderen vallen en huilen eigenlijk alleen als het echt pijn doet of verdriet hebben. Ze zullen niet eerst naar mij kijken om te peilen wat mijn reactie is want ze weten dat als ze verdriet hebben dat ik ze zie en dat ze veilig zijn bij mij. Soms huilen ze en voor ze bij mij zijn, zijn ze het weer kwijt. Soms kruipen ze in mij en zeg ik vaak een tijdje niks tot ze rustiger worden en dan zeg ik bijvoorbeeld “ik zie dat je verdriet hebt”. Vaak is dit al voldoende, krijg ik een kus of knuffel terug en gaan we weer hun eigen weg.

Ik vind dit heel erg mooi om te zien en ik ben blij dat ik ze dit mee kan geven. Dat ze gezien worden, dat ze hun emotie kwijt mogen en dat ze dit ook bij mij zien.

Maar ik ga het ook niet mooier maken dan dat het is want het lukt hier echt heus ook niet altijd en dit heeft vooral met mijn eigen energie te maken. Ook ik leer elke dag, gelukkig wel! Maar dat ik dit (uiteraard samen met mijn man) voor elkaar heb gekregen ben ik echt heel trots op. Omdat ik weet hoeveel het weegt als je emoties er niet mogen en kunnen zijn.

Benoem dus je eigen emoties en die van je kinderen. Zie ze, hoor ze maar zie ook jezelf en hoor jezelf. Geef het ruimte, kijk het aan en ga er dwars doorheen en voel die zuivere liefdevolle verbinding ontstaan met jezelf en je kinderen!

In liefde x Dyonne