Dagboek: Een nieuw hoofdstuk

Gister op 30 oktober hadden we in de middag het eindgesprek bij de peuterspeelzaal voor Lieke.

Hoe is dat toch opeens zo snel gegaan? Vorige week brachten we haar er toch voor het eerst heen?

Niet is minder waar, de tijd lijkt weer voorbij te vliegen of vergeten we te genieten?

Na de liefde woorden van de peuter juf zijn we meer dan dankbaar dat we Lieke naar deze peuterspeelzaal hebben laten gaan.

Wat is ze ongelooflijke goed gezien in haar zijn. Geen meisje wat zichzelf als eerste zal plaatsen maar de juffies liet haar zo af en toe wel als eerst gaan. Lieke is een meisje wat obseveerd en dan haar keuze wel overwogen maakt, met wie en wat ze wil spelen. Iedereen speelt graag met haar omdat er balans komt wanneer zij meespeelt. Maar haar emoties kan ze soms ook verstoppen, als je haar eenmaal wat beter kent kan je het wel van haar gezicht lezen en dat deden de juffies dan ook.

Op één keer na was er geen enkel probleem met het afscheid nemen en dat was voor ons een goed teken. Elke ochtend dat ze naar de peuterspeelzaal mocht vroeg ze welke juffies er waren en welke juffies we ook opnoemde ze was altijd blij. Dit werd ook aangegeven bij het eindgesprek dat ze gek was op alle drie de juffies en bij alle drie altijd wel even kwam checken of knuffelen.

Ze gaat gemist worden bij de peuterspeelzaal maar voor Lieke begint er toch echt een nieuw hoofdstuk want nog 2 weken dan mag ze 4 kaarsjes uitblazen.

Na het eindgesprek bij de peuterspeelzaal mochten we eind van die zelfde middag kennismaken bij de kleuterklas en haar nieuwe meester.

Waar ze verlegen en vol spanning binnen stapte, ging ze na het spelen in de poppenhoek vrolijk naar buiten, zelfs met een zwaai naar de meester. We hadden afgesproken dat ze aankomende 2 woensdagen mag komen oefenen en de dag naar haar verjaardag gaat ze voor het echie.

Alleen nu was daar dus vanmorgen een onverwachtse twist want Lieke wilde vandaag al naar kleuters. Nu zeg ik onverwachts maar eigenlijk merken we al weken aan haar dat ze klaar is om naar de kleuters te gaan en dit liet ze vanmorgen dan ook blijken.

Hoe dubbel het intern ook voelde ik wilde haar enthousiasme natuurlijk niet doven. Dus maakte we haar tas klaar en gingen we het gewoon op school aan de meester vragen en die zei natuurlijk geen nee dus daar ging mijn meisje, pantoffels aan, knuffel dicht tegen haar aan, mama haar hand vast en op naar de tafel waar tekening papier lag. Daar zaten al een paar meisjes die ze kende van de peuterspeelzaal en hun gekwebbel en gelach maakte alles een stuk luchtiger.

Ik kon gezellig met de meiden kletsten over de regenboog die vanmorgen zichtbaar was en tegelijkertijd met Lieke een hartje getekend. Na een tijdje luiden de meester de bel en begon hij met zingen.

Ik vroeg aan Lieke of het al oké was als mama ging en ze knikte, ik zag de spanning op haar gezichtje en vroeg of ze oké was ook hier knikte ze weer. We gaven elkaar een kus en met lood en trots in mijn schoenen verliet ik een beetje verward het klas lokaal. Ik keek nog even achterom maar ze keek (gelukkig) niet terug. In de gang stond ik nog een beetje te wiebelen. Even diep ademhalen en toen met enige verwarrende gevoelens liep ik het school gebouw uit opweg naar het strand.

Onderweg voelde ik de emoties al groter worden en toen ik eenmaal op het strand stond, starend naar het water liet ik de tranen zijn vrije loop. Trots op haar en mij maar ook met schuldgevoelens, heb ik wel genoeg met haar gedaan want onze tijd samen word nu minder, was ze echt oké toen ik ging of had ik toch nog moeten zeggen dat ik haar spanning zag, ben ik niet te snel weg gegaan, heb ik haar genoeg gezien, doe ik het wel goed en een diepe diepe zucht volgde.

Poef dit heb ik zo anders ervaren bij Lukas. Daar was het echt even een verademing om los van elkaar te zijn. Ook wel schuldgevoelens maar anders. Lukas is heel intens en gaf lucht maar Lieke is mijn rustige haven en mijn gezellige kletskous.

Het voelt gewoon allemaal zo dubbel want de wereld vergaat niet, ik ben ontzettend trots op hoe ze het allemaal ondergaat maar het is wel een proces, waar ik doorheen mag en wat er zeker mag zijn maar ook bitterzoet is.

Goed doorvoelen, adem blijven halen, lief zijn voor mezelf en straks weer heel hard knuffelen met haar en vol verwondering luisteren naar haar verhalen.

En vooral de tijd nemen om te wennen aan deze nieuwe situatie. Ik schrijf dit blog dan ook vanuit een restaurant met een kopje verse munt thee en ik heb net een heerlijke lunch besteld. Vanmorgen na de strand wandeling heb ik mijn schuld afgekocht in het winkelcentrum, haha.

Nu ik dit zo schrijf denk ik vooral dat het heel kwetsbaar voelt, het is een stukje loslaten en vertrouwen op het proces.

Herken jij je hier in?

In liefde