Dagboek: Grenzen

Woensdag was het weer zover we mochten weer naar het ziekenhuis met Lukas.

Rond 10 uur werden we bij de gipskamer naar binnen geroepen door een vriendelijke man.
We moesten eerst nog heel even wachten op het advies van de dokter die uiteindelijk besloot dat het toch handiger was dat we eerst een foto lieten maken dan eerst het gips eraf te halen en nieuw gips om te doen en dan een foto.

Oké, weer terug naar de wachtkamer waar we driekwartier hebben gewacht tot er plek was om een foto te laten maken en nog iets langer want natuurlijk precies op het moment dat we geroepen werden zat Lukas op de WC.

Na de foto mochten we gelukkig wel direct terug naar de gipskamer. Nog even wachten tot de foto’s er zijn en op het advies van de dokter. Gelukkig het gips hoeft nog maar tot onder de knie wat een opluchting.

Maar toen moest het oude gips eraf. Mijn hooggevoelig zoon heeft daar toch behoorlijk wat moeite mee. Ik vind het wel echt super fijn dat de verpleegkundige tegenwoordig wat meer mee denken en Lukas kreeg een koptelefoon.

Toen kwam het zaagje in beeld en de paniek bij Lukas. We praten positief en de verpleegkundig moedigde hem aan. Maar Lukas schoot in de stress en angst en de tranen biggelde over zijn wang en de niet zo fraaie woorden vloeide uit zijn mond. Ik liet hem gaan, knuffelde hem en gaf hem kusjes. De meeste moeite had ik met dat hij stop riep.

Dit heeft alles te maken met grenzen. Hij gaf heel goed zijn grens aan dat hij even bij moest komen. Maar ik weet ook dat het dat een eeuwigheid duurt voor het oude gips eraf is en die tijd is er niet in de volwassen wereld. De verpleegkundige hebben ook meer werk en moeten door. Ze moeten ook door want anders is morgen het gips er nog niet af. Maar toch gaan we over zijn grens heen en daar heb ik toch diep van binnen moeite mee.

Tuurlijk is het allemaal uit te leggen maar wat willen we onze kinderen meegeven in deze wereld. Vooral dat hun grens gerespecteerd word, dat wanneer er stop gezegd word wanneer dan ook, mensen stoppen. Al is het maar een knuffel of een vriendelijk stoei gevecht. En dan omdat de volwassen wereld te druk is stoppen we dus niet omdat er meer wachten omdat we door moeten.

Misschien is het allemaal te ver gezocht, misschien wel maar het hield mij toch even bezig en wilde ik er toch even bewust bij stilstaan. Mezelf de vragen stellen hoe kunnen we het de volgende keer meer op zijn tempo doen? Hoe kunnen we de volgende keer meer naar hem luisteren en hem meer begeleiden? Of is het goed zoals het gaat en is het nu eenmaal zo of mag er toch een verandering plaats gaan vinden in de volwassen grote drukke wereld?

Eén ding is zeker het is een heel avontuur voor ons als gezin en als individu niet alleen in het ziekenhuis maar ook thuis. Het geduld is ver te zoeken en iedereen gaat er vanuit dat we elkaar dingen te begrijpen met een paar uh’s en mh’s en vinger wijzen naar dat wat we nodig hebben.

We hebben er een week op zitten met beide kinderen slapend in ons bed. Weinig ruimte om even op adem te komen en dat merk je. Plus Lukas wil lopen en is er inmiddels ook wel een beetje klaar mee wat we helemaal begrijpen. Gelukkig mag hij over een weekje een speciale schoen aan en gaan oefenen met lopen. Al denk ik dat we die week niet halen want hij heeft op het moment van schrijven de schoen al aan en staat erop.

Owwh en gelukkig was er ook nieuw bot te zien op de foto. Waarschijnlijk was het al verder dan korrelig nieuw bot dus dat is in elk positief. Over 3 weken mogen we weer terug naar het ziekenhuis en dat zal het er om spannen of het gips eraf mag blijven. De dokter verwacht dat als Lukas nu met gips gaat lopen dat hij niet veel moeite zal hebben met als het gips eraf is.

We gaan het meemaken, voorlopig zijn we er nog even zoet mee. Hopelijk kan Lukas wel na deze week langzaam aan weer naar school toe want daar is iedereen wel zo’n beetje aan toe 😊.

Ik ga mij weer focussen op de liefde en het licht. Zodat ik er voor mezelf en mijn gezin kan zijn met alle liefde die ik in mij heb.

Voordeel dat de warmte van de zon ons ook weer langzaam weet te vinden en ik uit mijn donker en grauwe winter holletje kan kruipen. Heerlijke genieten van de nieuwe moestuinplannen, vogels die fluiten als ik wakker word en de overheerlijke warme zonnestralen.

Ik wens jullie een hele fijne zonnige en liefdevolle dag toe!

In liefde & het licht