Dagboek: Eng & Kwetsbaar

Lieve Holly,

Zo’n weekend zonder kinderen verloopt bijna altijd anders dan gepland, hoe komt dat toch?

Gisteravond gingen mijn man en ik samen uiteten nadat we de kinderen bij opa&oma hadden gebracht. Vol plannen gingen we het weekend in want zo vlak voor we op vakantie gaan moest er nog genoeg gebeuren.

Zaterdagochtend gebeurde er iets waar ik niet op in ga want dat is te persoonlijk en echt iets van mij en mijn man.

Ik kan je wel vertellen dat ik best boos en gefrustreerd was en dit heb ik ook gedeeld.
Vervolgens kwam mijn man met hoe hij het zag en dat hij het verkeerd begrepen had en uiteindelijk ook een sorry maar ik kon daar helemaal niks mee en voelde mij niet begrepen. Ik had die sorry niet nodig, ik had zijn kant van het verhaal niet nodig.

Ik wilde me gezien en gehoord voelen maar ik weet inmiddels ook dat ik dat dan echt bij mezelf mag gaan zoeken.

Ik wist dat al toen ik mij boos en gefrustreerd voelde want ik wist dondersgoed dat dit signalen zijn van afhankelijke gevoelens.

Ik kon alleen nog niet bij die werkelijke gevoelens komen.

Ik stootte mijn man dan ook weg toen hij het op zijn manier goed wilde maken. Gelukkig liet hij mij gaan al was dat ook iets wat ik toch eigenlijk weer niet wilde.

Ik hoor andere al denken, jeetje doe niet zo moeilijk muts en zeg gewoon wat je wil. Ik weet ook dat dit mijn eigen stem is maar het is soms zo lastig met alles wat er in je lichaam en je hoofd gebeurd om te voelen wat je echt wilt.

Pas toen ik op de bank zat en een beetje tot rust kwam en weer bewust adem ging halen begon ik het te begrijpen. Dit was de kans om het thema wat al een tijdje speelt toe te laten.

Ik vroeg dan ook met een zacht stemmetje “Daan, wil je naast mij komen zitten?”. Dit was toch zo ontzettend eng, zo kwetsbaar en toen mijn man naast mij kwam zitten, kroop ik tegen hem aan en brak ik, met het meest lelijke snakkende gehuil wat ik in tijden van mezelf had gehoord met mijn neus vol snot maar ooo wat was het fijn om tegen hem aan te leunen, om hem te voelen, om mij over te geven en alles te laten gaan want als ik mij bij iemand kan laten gaan dan is het wel bij hem. Zo’n beetje de enige die tegen mijn gehuil kan, die daar niks van vind en niks over zegt. De hele tijd was hij stil, liet hij mij huilen en liet hij mij praten. Met zijn stevige en veilige armen om mij heen.

Ik kon praten over hoe eng dit was om te vragen aan hem, hoe kwetsbaar ik mij voelde, hoe moeilijk het was omdat ik weet dat ook hij door van alles heen gaat en ik het dan moeilijk vind om op hem te leunen omdat ik dan niet weet of hij dat kan en/of hij dat wil.

Maar ook over hoe graag ik die toekomst wil die we voor ogen hebben maar dat ik ook iemand nodig heb die mijn hand vast pakt en mijn er doorheen trekt. Dat hij dat niet doet en ik dan weer denk ja, maar ik wil dit ook hoezo kan ik dan niet gaan staan voor wat ik wil en zelf het voortouw nemen en hem daarin mee nemen. We willen dit zo graag en als je iets wil dan moet je ervoor gaan, toch! Zonder actie geen verandering, maar ook zo spannend en het ego vindt er van alles van.

Het ging ook over mijn gedachten en mijn ego die met mij een loopje neemt met het groepstraject wat ik voor het eerst begeleid. Doe ik het wel goed?, geef ik wel genoeg waarde?, zullen ze er iets van kunnen leren?, enz.

Maar ook dat ik het zo mis om in verbinding met hem te staan, dat ik het even niet weet maar dat ik het graag samen wil doen in verbinding met elkaar.

Maar hoe vind je elkaar als je beide op persoonlijk vlak aan het ontwikkelen bent.
Waar tref je elkaar wanneer je zelf niet weet waar je bent of staat?

Dat is een mooie nieuwe uitdaging om samen te onderzoeken.

En na dit alles was het enige en eerlijke wat mijn man tegen mij zei “je kan altijd op mij leunen, ook als het niet zo voelt”.

Ik hou van hem en ik ben dankbaar dat we dit samen konden doen!

F*cking kwetsbaar dat wel ook om het te delen. Misschien denk je nu hoezo deel je het dan.

Goede vraag, als eerst delen is helen maar vooral om te laten zien dat je niet de enige bent die ergens mee zit of tegen dingen aanloopt met je partner of in het ouderschap.

Ik merk zelf nu ik een aantal trajecten doorlopen heb en op het moment in een hele waardevolle Summer Connects, groepsapp zit dat de herkenning dat andere vrouwen ook tegen dingen aanlopen en dit delen in hun kwetsbaarheid en hun verhaal te horen heel rustgevend werkt en ook opmerken dat het perfecte plaatje helemaal niet zo perfect is. Wat ik heus wel weet maar wat soms zo moeilijk is om te beseffen als de buitenwereld dat masker op blijft zetten.

Wat ik ergens ook wel begrijp maar ik deel dit vooral om te laten zien dat ook ik tegen dingen aanloop, dat ook ik worstel, het soms gewoon even niet weet en dat dit helemaal oké is. Zolang we maar beseffen dat wanneer we iets willen veranderen aan een situatie dat we daar zelf verantwoordelijk voor zijn en niet onze kinderen, onze partner of de wereld.

En nu weer terug naar de orde van de dag en zorgen dat alles ingepakt is voor onze vakantie begint. Ik ben benieuwd wat deze vakantie mij en mijn gezin allemaal gaat brengen.