Dagboek: een gebroken moederhart

Lieve Holly,

Ik neem je mee terug naar vrijdag 13 januari 2023. Een ochtend die rustig begon. Mijn man Daniël bracht samen met Lieke, Lukas naar school en daarna gingen ze samen boodschappen doen.

Ik had even een heerlijke ochtend voor mezelf, mediteren, ademhaling en mijn dankbaarheid uitspreken. Daarna even gronden en wakker worden onder de douche. Klaar maken voor een werkdag en gelukkig nog niet wetende wat ons stond te wachten.

Inmiddels waren mijn ouders er ook voor hun wekelijkse oppasdag en Lieke & Daan waren inmiddels ook weer terug van boodschappen doen. Ik ging aan het werk al ging dat zwaar en nam na een uur even pauze.

Daarna kwamen we in een rollercoaster terecht. Ik was even boven toen ik mijn vader weg hoorde gaan, het was nog geen tijd om Lukas op te halen wat mijn vader altijd doet op vrijdag. Dus ik ging naar beneden en tegelijk kwam Daan naar boven om te zeggen dat hij door de school van Lukas was gebeld. Opa ging dus toch naar Lukas toe om hem op te halen. Lukas was tijdens een potje voetballen op school tegen zijn scheenbeen geschopt en hij wilde graag dat opa kwam.

We begrepen van zijn juffie dat Lukas niks meer wilde en erg overstuur was. Twee lieve moeders zijn bij hem gebleven tot opa kwam.

Toen opa aankwam bleek het eigenlijk al goed mis te zien en schijnt Lukas zijn been heel raar gestaan te hebben. Opa wilde Lukas eigenlijk meenemen in de auto maar Lukas gaf zelf aan dat de ambulance moest komen.

Daan en ik werden ingelicht door opa en eigenlijk vonden wij het wat overdreven dat de Ambu gebeld werd puur omdat we niet met een potje voetbal hadden verwacht wat ons uiteindelijk boven het hoofd hing en we wisten ook niet dat Lukas het zelf aangegeven had. Maar goed de Ambu was al gebeld dus zo gebeurde en achteraf maar goed ook!

In de Ambu is Lukas onderzocht en was al vrij duidelijk dat zijn knieschrijf er naast stond (auw!). Lukas heeft een flinke dosis pijnstilling gekregen en in de Ambu is zijn knieschrijf weer terug geplaatst. Door de verdoving heeft hij hier gelukkig geen actieve herinneringen aan. Van de verhalen van opa was Lukas vooral hele verhalen over HotWeels aan het vertellen tegen de ambulance zusters. De zuster hadden al aangegeven dat hij ook hier geen actieve herinneringen aan zal hebben. Het gene wat hij wel onthouden heeft is dat hij met blauw sirenes vervoert werd en zijn klasgenootjes hem hebben uitgezwaaid.

Inmiddels waren Daan en ik al onderweg naar het ziekenhuis aangezien we over één van de drukste snelwegen moesten rond spitstijd om bij het ziekenhuis te komen. Goede beslissingen want we kwamen net voor Lukas de röntgenkamer inging aan op de spoed en kon ik mee met Lukas.

En toen verscheen de foto op het scherm en ik kan je vertellen je hoefde niet gestudeerd te hebben om te zien wat er aan de hand was: een gebroken scheenbeen!

Hoe dan met een potje voetballen tussen 6 en 7 jarige. Mijn moederhart brak en alle emoties schoten door mij heen. Tegelijk dankbaar dat opa daarheen gegaan was en niet wij. Ik weet niet of wij de juiste beslissing hadden genomen maar ja, dat is achteraf gedoem denk.

Achjesus wat moet die jongen een pijn hebben gehad. Met alle pijnstilling zou die nu niet zoveel moeten voelen maar ja, pijn blijft zo lekker in je hoofd hangen dus de angst was mega groot bij Lukas om die pijn weer te voelen. Super logisch voor ons ook met onze hooggevoelige jongen.

Op de gang stond Daan te wachten en ik zei gelijk wat er aan de hand was en toen volgende er wat gevloek, wat ik niet zal herhalen.

Terug bij opa op de gips/spoed kamer. Toen kon het wachten beginnen af en toe kwam er een arts wat vragen stellen en de gipsdame liep op en af om andere te helpen.

Gelukkig leven we dan weer in een tijd dat technologie zwaar geëvolueerd is en konden we Lukas afleiden met wat filmpjes op mijn telefoon.

En toen begon onze nachtmerrie er moest gips omheen en als dat goed ging hoefde er waarschijnlijk niet geopereerd te worden. De breuk was geluk bij een ongeluk een mooie breuk en voor het mooie moest de zwarte kracht zijn werk doen. Of wel Lukas zijn been moest naast het bed bungelen.

De gipsdame was in het begin een beetje ongevoelige muts maar meer omdat ze niet kon in denken dat het pijn deed omdat hij zoveel pijnstilling had gehad. Nadat ik had uitgelegd dat de pijn in zijn hoofd vast zit, begreep ze het beter. Er werd een dokter of assistent bij gehaald. Daan kwam gelukkig met een goed idee om het laken te verschuiven zodat Lukas zelf niks hoefde te doen.

En daarna begon het gevloek en het geschreeuw. Ik heb voor het eerst in mijn leven gezegd tegen hem laat je maar gaan, gooi het er maar uit. Het doet pijn, het mag en dat heeft hij gedaan. Heel de afdeling kon mee genieten en het interesseerde mij echt helemaal niks.

Ik voelde een kracht over mij heen komen zodat ik er echt helemaal voor hem kon zijn. Ik heb zelfs nog aan mijn voeten gedacht zodat ik gegrond bleef. De dokter zei van alles tegen Lukas en dat heb ik herhaald plus nog mijn eigen liefdevolle woorden. Zijn kreten gingen door merg en been.

Iets wat uren leek te duren, eindigde eindelijk met de woorden van de gipsdame “zo ik neem even pauze om bij te komen”. Ik ging opa halen in de wachtkamer want er was weinig ruimte en hij maakte teveel flauwe grapjes (precies zoals opa is). Wiebelig liep ik erheen en zag nog meer mensen in de wachtkamer. Deze mannen kijken erg geschrokken naar mij en wenste mij sterkte. Later hoorde ik van opa dat zelfs hun het moeilijk hadden en Lukas zijn gegil bij iedereen door merg en been ging.

Nou ja, dat hoefde je mij natuurlijk niet uit te leggen dat begreep ik wel want Daan en ik stonden er tenslotte bovenop. Terug bij Lukas zag ik dat iedereen er eigenlijk wel van ontdaan was en toen landen de emoties bij mij en kon ik mijn tranen niet meer bedwingen, iets wat ik ook niet wilde dus nam Daan mij mee en om het hoekje hebben we samen even een potje staan huilen.

Dankbaar dat ik de dag ervoor mijn tarot  jaarhoroscoop heb gelegd en ik wist dat ik ondanks dat we nog leven het verdriet mag laten stromen.

Lukas wilde inmiddels helemaal niks meer, ja hij wilde naar huis maar er moest nog een röntgenfoto gemaakt worden om te checken of het goed stond en er geen operatie nodig was. Helaas zaten we net in de overgang van shift van de dokters dus dat duurde weer even.

Gelukkig kwam er een “goede” foto terug en kon het gips verder afgemaakt worden. Er moest nog een stuk uitgezaagd worden zodat als er een zwelling komt die de ruimte heeft. We gingen uit van nog meer verzet maar uiteindelijk viel dat wel mee en zei hij eigenlijk alleen maar “mevrouw stopt alsjeblieft, doe voorzichtig, nee stop, stop”. Met een paar keer tot 10 tellen waren we daar snel doorheen. Toen nog de kleur verband eromheen, omdat hij geen keuze wilde maken kreeg hij twee kleuren en dat vond hij dan wel weer leuk. Ook hier kwam weer veel “mevrouw stop alsjeblieft” voorbij.

En dan denk je er te zijn maar we moesten natuurlijk ook nog naar huis. Ik in de rolstoel en Lukas dwars op mijn schoot. Zo ging het voor hem het beste, mijn arm stierf bijna af maar daar hebben we het maar niet over. Met de auto halen heeft Daan nog even met een taxichauffeur ruzie gemaakt maar uiteindelijk zijn we zonder al teveel pijnscheuten thuis gekomen en had opa patatjes gehaald!

Oma was trouwens de hele tijd bij ons thuis met Lieke en heeft Lieke super goed begeleid door alles op kind niveau uit te leggen. Het werd wel te laat voor Lieke dus oma heeft haar op bed gelegd. Ik denk dat we uiteindelijk rond half 8 in de avond thuis waren en we waren rond 3 uur in het ziekenhuis.

We hebben thuis Lukas zijn matras naar beneden gehaald want hij was er uiteraard helemaal klaar mee en wilde niet meer opgetild worden. Daniël heeft bij hem geslapen op de bank en ik lag boven in bed. Telkens als ik mijn ogen dicht deed zag ik het moment voor mij dat het gips om zijn been moest en barste ik in tranen uit. Dit gebeurde nog zo’n vier keer en toen ben ik uitgeput inslaap gevallen.

Zelf iets breken is vreselijk maar je kind zoveel pijn zien hebben en eigenlijk niks kunnen doen om die pijn over te nemen is onmenselijk. Mijn moederhart zal nog een tijdje nodig hebben om weer te healen en ik laat de tranen lekker vloeien zoals mijn jaarhoroscoop in januari aangeeft.

Weten hoe het verder gaat? Meld je dan aan voor een herinnering als ik weer een blog geschreven heb.

In liefde & het licht